Bedeni fani, ruhu gani ustam Ferhan Şensoy’a…

98 yılının baharıydı. Ergenliğim ve ilk gençliğim boyunca önünden geçerken yavaşlayadurarak hayallere daldığım ve o hayallerden hiç çıkmak istemediğim SES 1885 tiyatrosunun önünden yine bir gün geçerken fark ettiğim yazıyla değişti aslında tüm ömrüm.

SES 1885’in kapısında Ortaoyuncular’a oyuncu yetiştiren Nöbetçi Tiyatro’nun sınavı olduğu yazılıydı. Sınav günü ise o günün yarınıydı. O günlerde yarınlar umut dolu, yarınlar düşlerle süslüydü. Şimdiki yarınlar gibi endişeli, tehlikeli ve Ferhan Şensoy’suz değildi yani.

Henüz apaydınlık olan umutlarım ve çok renkli düşlerimle sınava hazırlanacak metinlerden birini seçerek Bambi Büfe’de almıştım soluğu. Metne bakıp zihnimde açık büfe beyin yellendirirken bir yandan hamburgerimi kurutmadan yemeye gayret ediyor, öte ağızdan ayranımı höpürdetmeye çalışıyordum ki… hayranı olduğum Ortaoyuncular’dan biri olan Ali Çatalbaş’ı karşı masamda dilli kaşarlısını ısırmaktayken yakaladım. Dil uzatıp kaşarlık etmeden kibarca izin isteyerek yanına oturdum ve yarınki sınava dair aklımdaki soruları sıraladım heyecanla. O da heyecanıma sempatik bir yaklaşımla destek oldu ve düşündüğüm fikirlerin iyi olabileceğini, ustanın sevebileceğini söyledi.

Ayla güneşin dansında ay rolünü bitirmiş göğü güneşe bırakmaktaydı ki, çalar saatin ismiyle müsemmalık etmesinin akabinde düşlerle daldığım uykudan düşe kalka uyanarak tiyatronun yolunu tuttum. Tuttuğum yol, yani istiklal caddesi henüz Ortada doğu var yandan göç edenler tarafından tutulmamıştı ve resmi dili Türkçe’ydi. Yani İstiklal Caddesi’nde insana çarpmadan yürünebilen zamanlar olduğundan sınava yetişebilmiş, oyunumu oynayabilmiş ve kazanabilmiştim. Kazandığım ise bir sınavdan çok ama çok daha fazlasıydı. Yaşamım değişecek, aklımı dönüşecek, ruhum özgürleşecekti, isyanım gülecekti. Çünkü benim ustam Ferhan Şensoy’du!

Gülmek politik bir eylemdir. İçinde meydana okuma ve devrim barındırır. Bu yüzden de mizahçı dediğiniz aslen bir devrimcidir. Bugün bana bu sözleri ettiren, beni bu fikre ve zikre kavuşturan tam da O’nun aydınlattığı yolda ilerlerken gördüklerimin zihnimde yarattığı felsefe, kalemime düşürdüğü mürekkeptir.

Nerede olursak olalım, nasıl olursak olalım gözün ve kalbin hep bizlerin üzerindeydi ustam.
Kolladın, sakındın… değer verdin, önemsedin… öğrettin, düşündürdün… güvendin, güven verdin… meydan okudun, yol açtın…

99 yazında ise bizzat elimden tuttunuz ve beni ilk profesyonel sahneye çıkardınız. Haluk Bilginer’i, Zuhal Olcay’ı, Güven Kıraç’ı, Melek Baykal’ıyla hayli tecrübeli bir kadroda bana yer vererek bana bu yolda yürüyebileceğimin en büyük özgüvenini hediye ettiniz.



O oyunun Adana turnesinde size aldığım şalvarı Ferhangi Şeyler’de giyerek milli ettiğinizin müjdesini en az benimki kadar çocuksu bir heyecanla paylaştınız. 2005 yazında büyük bir hayranlıkla ve defahatle izlediğim Çok Tuhaf Soruşturma oyunun sinema versiyonu Pardon’da, sinemadaki ilk önemli rolüm olan enişteyi emanet ettiniz.

2007’de yazıp sahnelediğim ilk oyunum “9 Ay Son Gün”de yine arkamda tüm desteğiniz, oyunumda ise sesiniz vardı.



Sayısız anıyı şimdi sayılamaz bir acıyla satırlara dökmenin yıpratıcılığı bu anda belki alıkoyuyor beni daha fazlasını neşretmekten. Ama bugünden sonra zihnimden, ruhumdan ve sanatımdan hiçbir gün eksik olmayacaksın. Ben hep sana öykündüm ve hep sana öykünerek yazdım ve hep sana öykünerek yazacağım ustam Ferhan Şensoy.

Korkusuzluğunu, asaletini ve asiliğini ebediyete ulaştırmak artık öğrencin olma onurunu ve mutluluğunu yaşayan biz Ferhangi kişilerin boynunun borcudur.

Gökteki bir asi ve asil bulutun üzerinde bir gün buluşup gülüşmek üzere hocam.


Ferhangi bir kişi
Sermiyan Midyat 01.09.2021